Heenreis en start Patagonië

Daar ga ik dan! Op Schiphol heb ik afscheid genomen van mijn family. Een klein slikje en gauw doorlopen. Op een paar printprobleempjes met mijn boardingpass gingen mijn eerste twee vluchten tot aan Santiago vrij soepel. Ja lang was het wel. Inmiddels zo'n achttien uur later sta ik met mijn goede gedrag op het vliegveld in Santiago. Nouja goed gedrag.. Ik had nog een mandarijntje in mijn tas! En nee deze had ik niet aangegeven op het eerder ingevulde formulier. Bedoeld of onbedoeld, hier waren zelfs die lieve Chilenen niet zo blij mee. Mijn tas werd grondig onderzocht en ik moest mee naar een klein kamertje. Na vele lieve lachjes en een paar woorden in mijn oh zo vloeiende Spaans, was het na het ondertekenen van vele formulieren dan toch goed. Voor deze ene keer kwam ik er zonder boete vanaf. Daar kwam deze Holandesa gelukkig mooi mee weg! 
Mijn laatste vlucht, via Puerto Montt naar Punta Arenas, was echt onbeschrijfelijk, wauw!! Uit het linker raam zag ik de enorme bergtoppen overgoten met sneeuw en rechts zag ik de droger dan droge bergen, gevolgd door extreem groene vlaktes en dan uiteindelijk de Pacific Ocean als toetje er achteraan. Ook kreeg ik vast een voorproefje van de fjorden waar ik met het vrachtschip doorheen ga varen. Wat een fantastische boottrip staat mij daar te wachten!

Na twee goede nachten slapen en een dagje Punta Arenas, vertrok ik naar het uiterste einde van de wereld, Ushuaia! De busrit duurde twaalf uur. Onderweg zag ik vele guanaco´s (soort lama) en meer struisvogels dan een paar jaar geleden in het Zuid Afrikaanse Krugerpark! Bij het oversteken van de grens naar Argentinië werd mijn geduld op de proef gesteld. Na het overhandigen van mijn paspoort aan de buschauffeur en zo'n drie uur wachten kwam ik zonder mijn gezicht te laten zien de grens over. 's Avonds laat kwam ik aan in Ushuaia, the end of the world!!
Uitgerust dankzij een goede nacht slaap, besloot ik te beginnen met een aardige hike naar de Martial Glacier. De pittige drie en een half uur uphill werden al gauw beloond met prachtige uitzichten over de stad Ushuaia, the Beagle Channel en de gletsjer zelf. Vervolgens moest ik nog zo'n twee en een half uur naar beneden. Moe maar voldaan beëindigde ik mijn eerste echte dag van mijn avontuur in Patagonië.

De volgende dag stond de Beagle Channel op het programma. Met een catamaran voer ik over het kanaal dat de grens vormt tussen Chili en Argentinië De omgeving was prachtig. Het kanaal zelf, het zicht op de stad en daarachter de indrukwekkende besneeuwde toppen. 

                       
Verder heb ik nog een mooie hike gedaan in Tierra del Fuego, ofwel Vuurland. En ook Laguna Esmeralda heb ik bewandeld. Beide dagen begon ik de dag met het idee de wandeling alleen te doen. Maar bij allebei had ik al gauw gezelschap gevonden en heb ik super gezellige dagen gehad! Lopen, lachen, lopen, verdwalen, en daarom nog meer lopen én lachen. Uiteindelijk waren we nat, koud en kapot en dankzij Google maps nog net op tijd voor de laatste bus het park uit. Als afsluiting samen nog een pasta'tje en een biertje, want nou en of we dat verdiend hadden na een acht uur durende wandeling!

         
Na een paar mooie dagen zette ik mijn reis voort naar Puerto Natales, zo'n vijftien busuren verderop. De eerste twaalf uren gingen soepel; olifantje in mijn nek, muziekje aan, tukje doen, en lekker naar buiten staren. Na een paar lange dagen kan het zelfs wel lekker zijn af en toe zo'n reisdag! Op het moment dat wij met de ferry het water moesten oversteken ging het mis. Het waaide te hard en daardoor was het onverantwoordelijk om de ferry te laten varen. Als de wind zou gaan liggen, over een uur of twee, zouden wij onze reis voortzetten. Je begrijpt het al, die twee uur werden er vijf en ik miste mijn aansluiting in Punta Arenas. Daar stond ik dan na middernacht ergens midden in het koude en donkere Punta Arenas, zonder enig idee waar ik de nacht door zou brengen. Gelukkig was er een heel leuk Duits stel met het zelfde probleem. Uiteindelijk heb ik met hen, én de keihard, onregelmatig snurkende dame van de receptie, een kamer gedeeld in een simpel hotelletje. Na een paar uurtjes slapen, zette wij onze rit alsnog voort naar Puerto Natales! Rond 11.00 kwam ik aan en kon het volgende avontuur beginnen.
Ik begon met Mirador Dorotea, een korte hike van zo'n drie uur. Ik pakte de taxi naar het beginpunt. Daar werd ik opgewacht met koffie en koekjes door een schattig klein vrouwtje met vieze vettige haren. Vervolgens waagde ik mij door de wind de berg op. Tot op heden heb ik tijdens alle hikes gezelschap gehad. Nu ik in Puerto Natales nog geen vriendjes heb gemaakt, wordt het dan tijd voor mijn eerste solo hike. En ik moet zeggen het beviel mij erg goed! Niemand om mij heen. Alleen de geluiden van de vogels, de wind en mijn eigen voetstappen. En natuurlijk mijn eigen gehijg wanneer ik iets te lang steil omhoog moest! Na een pittige ander half uur steil omhoog kwam ik bij de top. Een fantastische klif met het uitzicht op de stad, het water en daarachter wederom die prachtige besneeuwde toppen. Jammer genoeg heb ik daar weinig tijd kunnen door brengen. Zonnig was het wel, maar de wind deed behoorlijk zijn best om mij van die klif af te krijgen. Ik had letterlijk een gevecht met de wind en het werd mij al gauw duidelijk dat ik het niet ging winnen. Hier aan het einde van de wereld is de wind duidelijk de baas! Of de zon nu schijnt of het regent, hier in het uiterste puntje van de wereld draait het toch allemaal om de kracht en mate van die ijzig koude wind. Op het moment dat ik die wind getrotseerd had en weer terug kwam was het vieze vettige vrouwtje nergens te bekennen. Zij zou voor mij een taxi bellen. Ik besloot te gaan lopen en onderweg een taxi aan te houden. De stad was 9 km verderop en ik voelde er weinig voor om het geheel te lopen. Genoeg toeterende auto's die voor mij stopten om mij mee te nemen, maar nergens een taxi te bekennen. Na het derde afgeslagen aanbod begon ik toch te twijfelen. En wat een geluk, in de daarop volgende auto zaten twee jonge meiden die mij wel mee wilden nemen. Ja bij hen durfde ik wel! 

                       
In de afgelopen ander halve week heb ik al waanzinnige dingen mogen zien en mee maken. Alleen waren de echt ijzige gletsjers nog niet voorbij gekomen. Vanwege de afstand heb ik even getwijfeld, maar besefte mij vervolgens dat dit een van mijn grote hoogtepunten was en dat ik dit niet aan mij voorbij mocht laten gaan. Een bezoek aan de Perito Moreno gletsjer bij El Calafate werd dus toch ook een feit. Het was een lange lange dag, maar oh my lord wat was dit fantastisch!! Ik had hoge verwachtingen, maar deze zijn dubbel en dwars overtroffen! Een ijzige massa met een hoogte boven water van 74 meter en een oppervlakte van 250 vierkante km!!! Tot aan het einde van mijn horizon zag ik de overweldigende licht blauwe stekelige ijsmassa, wauw!! Ik wilde hier echt nooit meer weg! 

      
Voordat ik aan boord ging van mijn Navigmag vrachtschip stond er nog één ding op mijn lijstje, Torres del Paine. Iedereen om mij heen doet minimaal een vijfdaagse hike in het park. Aangezien dit buiten een goede conditie ook heel wat voorbereiding vergt, besloot ik slechts een mieterige daghike te doen. Nouja mieterig, na acht uur gelopen te hebben, waarvan ruim de helft uphill, vond ik mijzelf toch een behoorlijke held! En ook moet ik toe geven dat ik er niet aan moest denken om dit de komende vier dagen nog eens te doen. Wel kreeg ik een fantastische beloning op het einde; de gigantische rotsformaties waar het park naar vernoemd is, Torres del Paine! Met een prachtig turqoise meer aan zijn voeten. Ja dat maakt zo'n wandeling toch keer op keer weer behoorlijk de moeite waard! 

                                        
De komende drie dagen ga ik aan boord van het vrachtschip, waar jullie mij zonder twijfel stuk voor stuk al over gehoord hebben! De afgelopen dagen viel het mee met de wind, scheen de zon en vandaag was het zelfs strak blauw. Dat beloofd hopelijk veel goeds voor de komende dagen. Hoe dan ook, ben ik met mijn zeeziekte pillen in de hand klaar voor het nieuwe avontuur!