Coroico tot aan Arequipa

Nadat ik weer een beetje van de hitte bekomen was in La Paz, ben ik op weg gegaan naar Coroico. Dit is een klein dorpje ten noord oosten van La Paz en ligt op de weg naar Rurrenabaque. In de omgeving van Coroico heb je prachtige wandelpaden en de omgeving is fenomenaal. Prachtige groene heuvels zo ver als je kunt kijken. Ik vond een hotelletje met, vanaf mijn balkon, uitzicht op deze fantastisch groene heuvels en een prachtig kabbelend riviertje om dit beeld af te maken. Ik zat tussen de bananenbomen en de mangobomen in.

Een heerlijk plekje om een paar dagen te chillen. Een goed temperatuurtje, en ik had me laten vertellen dat hier niet zoveel muggen waren. Kleine vliegjes wel, maar die dacht ik wel aan te kunnen. Het was mij echter niet verteld dat deze ook zouden steken. Zonder bescherming lag ik niets vermoedend in mijn hangmatje, te genieten van een biertje en een bitterbal(!). Na het amazone avontuur was ik al zo'n 50 muggenbeten rijker. Na Coroico had ik er al 50 op één been! Het is kiezen of delen, dat blijkt. La Paz ligt hoog en heeft daarom geen insecten, maar is koud en kun je zowaar een hagelbui op je kop krijgen. Coroico ligt zo'n 3000m lager, is lekker warm en krijg je de insectjes dus op de koop toe. Vervolgens dus toch ingesmeerd met muggenspul en zonnebrand, ging ik op pad naar de watervallen. De route er naartoe was prachtig, nog meer groen. De watervallen zelf waren niet heel erg indrukwekkend. Maar dit komt wellicht omdat ik een beetje verwend begin te raken. Welke waterval is nog wel indrukwekkend na het zien van de Iguazu falls in Argentinië?! Toch geniet ik weer van elke waterval en vaak vooral van de
omgeving er omheen. Van de prachtige groene natuur, de heuvels en de bergen krijg ik namelijk nooit genoeg. 
Net als op vele andere plaatsen vieren ze ook carnaval in Bolivia. Het grootste feest vindt plaats in Oruro, maar dat was voor mij iets te veel uit de richting. Maar ook in Coroico was het feest. s'Ochtends was het vooral één groot watergevecht onder de kids. Met waterpistolen, waterballonnen en schuimspuiters heersten zij over het plein. s'Middags zat ik met een vriendengroep uit La Paz biertjes te drinken aan dat zelfde plein. Wij zaten nog soort van veilig. Tot het moment dat een van deze mannen ook een emmertje waterballonnen had veroverd. Heel nonchalant en rustig zijn biertje drinkend, begon hij de nietsvermoedende kids te bekogelen. Het duurde even voordat zij er achter kwamen waar de ballonnen vandaan kwamen. Toen zij dat eenmaal door hadden zaten wij natuurlijk helemaal niet meer veilig. Aan het eind van de dag gingen de volwassenen verkleed en dansden zij mee in het watergevecht. Kletsnat ging ik aan het eind van de avond naar huis. Het was een hele gezellige bedoeling! 
De dag erop ging ik weer door, via La Paz naar Copacabana. Ook hier was het nog steeds carnaval en moest ik wederom schuilen voor de kids. De volwassenen zaten dit keer alleen maar aan het bier en bemoeiden zich verder nergens mee. Drinken en kletsen, alle vrouwen op een rij en alle mannen apart op hun eigen rij. 

Vanuit Copacabana heb ik een bootje gepakt naar mijn laatste bestemming in Bolivia, Isla del Sol. Twee jaar geleden ben ik al eens op de floating islands geweest. Dit was net zo authentiek als Volendam en ik vond het verschrikkelijk. Van Isla del Sol had ik een zelfde soort verwachting, maar door vele reizigers aangeraden en ben ik dus toch gegaan. Totaal anders dan verwacht, maar wauw Isla del Sol is prachtig! Het is een klein eilandje in het Titikakameer en heeft een prachtige natuur. Het Titikakameer zelf is al indrukwekkend. Het is een van de hoogst gelegen meren, op zo'n 4000m en heeft een oppervlakte van meer dan 8000m2. Ook is het meer de grens van Bolivia en Peru. Hier heb ik twee nachtjes mogen vertoeven en wederom had ik mijzelf getrakteerd op een paradijselijk uitzicht. Overdag liep ik van het ene dorpje naar het ander, gemotoriseerde voertuigen zijn er niet. Heel rustgevend en maar heel af en toe kwam ik iemand tegen. Heuvel op heuvel af viel me behoorlijk zwaar op 4100m hoogte en dat in de volle, felle zon. Maar ik werd beloond met prachtige views die reikte tot aan het vaste land van Copacabana. 's Avond at ik bij Las Velas, een heel schattig oud stel die bekend stonden om hun kookkunsten boven, slechts een haardvuur. Onder het genot van een wijntje en de fantastisch gekleurde zonsondergang wachtte ik op mijn maal. Zonder elektra duurt het eventjes, maar zo'n lekkere troutfish had ik zelfs bij de beachstalletjes in Copacanana nog niet gehad. En dat zegt wat! 

Dat was dan Bolivia. Mijn verwachtingen waren behoorlijk, maar die zijn meer dan overtroffen! Wat zijn de mensen hier lief en prachtig gekleed. En wat is de variatie van het landschap groot, zoveel mooie plekjes, wauw! 
Vanaf Copacabana stak ik de grens over naar Puno in Peru. Met een kleine overstap knalde ik door naar Arequipa, een van de grootste steden van Peru. Ook dit wordt wel Ciudad Blanca genoemd en is wederom een stad met een prachtige architectuur. Compleet met een kathedraal zo groot als het Plaza de Armas, het grootste klooster van het land en wederom een mega Mercado Central. Ook is de omgeving uitgerust met vulkanen, valleien en canyons. Daarmee was Arequipa voor mij een prima plek om bijna een week te spenderen. Ik bracht zelfs een bezoekje aan de lokale schoenmaker. 

Na een paar daagjes Arequipa deed een twee daagse trek door de Colca Canyon en dat heb ik geweten. Op dag één reden wij via Chivay naar Cabanaconde. Vanaf daar begonnen wij onze wandeltocht, zo'n 1400m naar beneden, diep de canyon in. De wandeling was lang, vermoeiend, maar oh zo mooi. Als ik eerder aan een canyon dacht, dacht ik aan stenen, rotsen, grauw, bruin en grof. Dat klopte wel zo'n beetje, maar zo groen had ik het zelfs niet in het regenseizoen verwacht. Onderweg plukten wij vijgen, avocado's, tuna's (lokale cactusvrucht) en peren. Dat extra beetje energie konden wij wel gebruiken. Wij startten namelijk rond 10.00 met lopen en om 18.00 kwamen wij gebroken aan in onze lodge, helemaal beneden. Compleet met een zwembad, palmen en rieten daken, wat een paradijs. Een biertje en een bord pasta als beloning en gauw naar dromenland. Om 4.30 ging vervolgens de wekker om te beginnen aan de wandeling terug, 1400m omhoog(!), de canyon uit (Zie foto met lodge en zwembad rechts onder, pad links omhoog!!). In het pikkedonker, onder een deken van sterren, bewapend met een zaklamp, begonnen wij zonder ontbijt, aan dit loodzware 5km pad omhoog. Ik durf te zeggen dat ik al een paar flinke hikes gedaan heb tijdens deze trip, maar dit sloeg alles. Zo zwaar heb ik het nog niet ondervonden! Op meer dan één moment heb ik op het punt gestaan om op te geven. Ik wist dat een uur na ons de muilezels aan de tocht zouden beginnen. Er was dus een alternatief. Uiteindelijk kwam ik deze pas tegen op het moment dat ik naar mijn gevoel al te ver was gekomen om als een loser, op een ezel, de finish over te gaan. Dit moest te voet en dit ging te voet, maar alles behalve van harte! Ik heb tijdens deze trip letterlijk de de neuzen van mijn Nikes afgelopen. (Vandaar het bezoekje aan de schoenmaker in Arequipa.) Na de drie uur durende wandeling uphill was het eindelijk tijd voor ons ontbijt. Een eitje en een kop oploskoffie heeft mij nog nooit zo goed gesmaakt. De rest van de dag zaten wij vooral in het busje om van uitzichtpunt naar uitzichtpunt te rijden. Meer zat er voor mij ook niet meer in die dag.

Dat Peru zoveel prachtig aangelegde, mega groene, (inka)terrassen wist ik ook niet. De Colca Valley ligt er vol mee; zo'n 60.000 hectare om precies te zijn. Waarvan slechts 11.000 nog gebruikt worden. Deze stammen nog uit de tijd van voor de inca's en lijken (uit de ogen van een leek) nog in perfecte staat. Met de condors cirkelend boven ons hoofd verlieten wij het Colca gebied. Zwaar, kort en behoorlijk krachtig, maar het was wederom een omgeving waar je U tegen zegt! 
Nog een volledig nachtje had ik in Arequipa. De volgende dag kon ik uitgerust en wel de bus in naar Lima. Het is een 16 uur durende busrit en ik vond dat ik wel wat luxe verdiend had. Ik ging dan ook in stijl in de 'James Bond'-bus op weg naar Nathalie. Met een stoel zo breed zodat ik er 1,5 keer in paste, geheel plat kon, een eigen tv en WiFi aan boord had en dat er zelfs bediening was die mij diner en ontbijt bracht! Ja zo kwam ik die busrit wel door. Direct na het eten, rond 21u, viel ik in slaap en ruim 10 uur later opende ik mijn ogen pas weer. Ja comfortabel was het zeker! Uitgerust kwam ik aan in Lima en ging ik vast naar ons hostel voor de komende nacht. Vanavond haal ik Nathalie van het vliegveld. Vervolgens gaan wij samen de komende drie weken het avontuur van Peru aan. Eerst een dagje Lima, vervolgens gaan wij de Amazone in nabij Iquitos, daarna op weg naar het zonnige noorden en sluiten wij af met een paar dagen in de prachtige bergen in de omgeving van Huaraz. Ik heb er zin in!!